Ολοι πίστεψαν σε αυτή την πρόκριση. Η Γιουβέντους ήταν καλή. Αρκετά καλή μετά από καιρό. Ο Πογκμπά θύμισε επιτέλους τον παίκτη που αγαπήσαμε, ο Πίρλο ήταν απελευθερωμένος, ο Βιντάλ έτρεχε πάνω κάτω κλπ. Το παθητικό παιχνίδι της Μπενφίκα μας βοήθησε, ωστόσο, το πολυπόθητο γκολ δεν ήρθε ποτέ.
Η αποβολή του Πέρεζ στο 67' (τυχαίο που αποβλήθηκε ο συγκεκριμένος παίκτης;) ανέβασε το ηθικό όλων των τιφόζι, όμως, οι ποδοσφαιριστές δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν το αριθμητικό πλεονέκτημα. Δεν πιέσαμε όπως οφείλαμε και δεν απειλήσαμε ιδιαίτερα την εστία του Ομπλάκ. Η κούραση έδειξε να παίζει καταλυτικό ρόλο και στο σημείο που έπρεπε να φορτσάρουμε δεν είχαμε όχι μόνο τη δύναμη αλλά και το καθαρό μυαλό που χρειαζόταν με το χρόνο να κυλά βασανιστικά εναντίον μας.
Δεν θα σταθώ στις καθυστερήσεις των Πορτογάλων. Μπορούσαν και το έκαναν. Εμείς τι κάναμε είναι το θέμα.
Οση πίκρα κι αν φέρνει ο αποκλεισμός δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν τα δώσαμε όλα. Οι κοντινές πάσες σε άουτ και κόρνερ περιορίστηκαν σημαντικά, οι επιθέσεις γίνονταν τόσο από τον άξονα, όσο και από τα πλάγια και επιτέλους η ομάδα έμοιαζε κυρίαρχη. Ακόμα και οι αλλαγές του Κόντε ήταν σωστές.
Ωστόσο, κατέδειξαν και ένα σημαντικό πρόβλημα. Οτι οι παίκτες που μπήκαν (αλλά και αυτοί που παρέμειναν στον πάγκο σε όλο το ματς) δεν μπορούσαν να δώσουν το κάτι παραπάνω, δεν ήταν καλύτεροι από αυτούς που αντικαταστάθηκαν. Φάνηκε πως δεν υπάρχει το απαραίτητο βάθος στο ρόστερ.
Κάνοντας ένα βήμα πίσω και παρατηρώντας τη φετινή ευρωπαϊκή πορεία της Γιουβέντους γενικότερα, τότε προσωπικά θεωρώ ότι ήταν αποτυχημένη. Ναι, φτάσαμε μία ανάσα από τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, ωστόσο, το περασμένο καλοκαίρι δεν ονειρευόμασταν τη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ακόμα και με τον τελικό να διεξάγεται στο σπίτι μας. Δεν πιστεύω ότι φέραμε τον Τέβες και τον Γιορέντε για να παλέψουμε για το Γιουρόπα. Ας μην ξεχνάμε ότι αποκλειστήκαμε πρόωρα από το Τσάμπιονς Λιγκ. Οχι ότι είχαμε την ομάδα να το διεκδικήσουμε, αλλά σίγουρα όλοι θα προτιμούσαμε να παλεύουμε για μία θέση για τον τελικό στη Λισαβόνα. Από την άλλη, βλέπεις την Ατλέτικο Μαδρίτης και απορείς γιατί κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ανάλογο. Μία υπέρβαση...
Οι οπαδοί έδειξαν ότι διψούν για μία ευρωπαϊκή διάκριση. Το ίδιο και οι παίκτες με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Μπονούτσι που αποχώρησε δακρυσμένος για τα αποδυτήρια. Καλό το τρίτο συνεχόμενο σκουντέτο, καλός ο στόχος των 100 βαθμών, (αν και δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί αυτό) αλλά, πρέπει να επανέλθουμε ξανά στο ευρωπαϊκό προσκήνιο.
Στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, λοιπόν, θα αναμετρηθούν η Μπενφίκα με τη Σεβίλλη. Δύο ομάδες αρκετά καλές, που όμως δεν είναι Ρεάλ, Μπάρτσα, Μπάγερν. Εμείς, λοιπόν, σε ποιο γκρουπ ανήκουμε; Αυτή τη στιγμή σίγουρα, όχι στο δεύτερο. Οχι στον... αφρό. Αλλά με τις κατάλληλες κινήσεις αυτό το καλοκαίρι (θα το αναλύσουμε τις επόμενες ημέρες) μπορούμε να φτάσουμε στο επιθυμητό επίπεδο.
Για την ώρα, προέχει το ματς με την Αταλάντα και η εξασφάλιση του πρωταθλήματος, ώστε να τελειώνουμε και με αυτό και να είμαστε αδιάφοροι στο ντέρμπι με τη Ρόμα. Εξάλλου την ερχόμενη Δευτέρα ο μήνας έχει 5. Και η 5η Μαΐου τείνει να γίνει ημερομηνία ορόσημο για την ομάδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου