Η Ευρώπη δεν είναι Ιταλία Μίστερ!

Μετά από τρία χρόνια στον πάγκο της Γιουβέντους, ο Αντόνιο Κόντε δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι το 3-5-2 είναι ένα σύστημα που δεν βοηθά την ομάδα στην Ευρώπη. Είναι ίσως το ιδανικό για το ιταλικό πρωτάθλημα, αλλά εκτός συνόρων οι «μπιανκονέρι» παρουσιάζουν πολλά προβλήματα. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και στον πρώτο ημιτελικό του Europa League με την Μπενφίκα.


Δεν είναι τόσο η ήττα, που στο φινάλε μπορεί να ανατραπεί το 2-1 στη ρεβάνς, όσο η εμφάνιση. Καμία μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα δεν παίζει με δύο επιθετικούς και τρεις στόπερ, όταν μάλιστα οι φορ δεν είναι ικανοί (πλην του Τέβες) να κάνουν την ατομική ενέργεια για να «ξεκλειδώσουν» την αντίπαλη άμυνα. Η ανάπτυξη της Γιουβέντους στο «Ντα Λουζ» ήταν τουλάχιστον προβληματική, χωρίς εμπνεύσεις και λύσεις. Οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών ήταν χαοτικές και από τη στιγμή που οι παίκτες της Μπενφίκα έκλεισαν υποδειγματικά τον Πίρλο, έμεινε ο Μπονούτσι σε ρόλο... οργανωτή να κάνει βαθιές μπαλιές (οι περισσότερες εξ' αυτών ήταν απελπιστικά άστοχες), ελπίζοντας να καταφέρει κάποια στιγμή να κάνει καλό κοντρόλ ο Βούτσινιτς.

Η Γιουβέντους πρέπει να αλλάξει φιλοσοφία στην Ευρώπη και πρέπει να το κάνει άμεσα. Εχει τους παίκτες και την ποιότητα να αλλάξει το σύστημα σε 4-3-3. Οι Λιχτστάινερ και Ασαμόα θα μπορούσαν να ανταποκριθούν μια χαρά σαν πλάγιοι μπακ, κάνοντας ουσιαστικά το ίδιο παιχνίδι με αυτό που τους ζητά ο Κόντε τώρα. Απλά θα είχαν και μία επιπλέον βοήθεια από τον Τέβες στα δεξιά και τον Τζοβίνκο στα αριστερά. Ο τελευταίος είναι ανεβασμένος το τελευταίο διάστημα και μπορεί να ανταπεξέλθει σε έναν ρόλο εξτρέμ. Με αυτό τον τρόπο και οι γραμμές θα είχαν περισσότερη συνοχή και θα δημιουργούσε η Γιουβέντους περισσότερα προβλήματα από τα πλάγια. Εξάλλου, τις 2-3 φορές που έπαιξε από τις πτέρυγες με τις προωθήσεις είτε του Λιχτστάινερ, είτε του Ασαμόα, δημιούργησε ρήγματα στην άμυνα της Μπενφίκα.

Το σύστημα του αγώνα δεν είναι το μοναδικό κόλλημα του Κόντε. Η ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού της, κατά τη διάρκεια ενός ματς, δεν μπορεί να αναπροσαρμόσει τα πλάνα της γρήγορα και γίνεται βεβαίως προβλέψιμη από τον εκάστοτε αντίπαλο.

Είναι απορίας άξιο τι θετικό βλέπει επίσης ο Κόντε στο να εκτελούνται με κοντινή πάσα, τόσο τα άουτ όσο και τα κόρνερ. Ο Μπουφόν είναι υποχρεωμένος να δώσει την μπάλα σε κάποιον αμυντικό, ο κόσμος να χαλάσει. Τι κι αν πέντε και έξι παίκτες της Μπενφίκα είχαν περικυκλώσει την περιοχή; Η κοντινή πάσα δεν άλλαζε. Ακόμα κι αν έπρεπε ο αποδέκτης να βρεθεί κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ για να πάρει την μπάλα και μετά φυσικά να μην έχει που να τη δώσει, αφού οι επιθετικοί μας... έκοβαν βόλτες μετά τη σέντρα περιμένοντας τη... γιόμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόρνερ. Εχουμε έναν από τους καλύτερους εκτελεστές στημένων στον κόσμο (Πίρλο), έχουμε ψηλά κορμιά και καλούς κεφαλοσφαιριστές (Κιελίνι, Μπονούτσι, Πογκμπά, Βούτσινιτς, Γιορέντε) και μπορούμε να γεμίσουμε την αντίπαλη περιοχή με 3-4 παίκτες ικανούς να σκοράρουν με το κεφάλι. Ωστόσο, ο Πίρλο αναλώνεται σε μία κοντινή πάσα σε έναν παίκτη που επίσης δέχεται πίεση από δύο αντιπάλους και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα καταφέρει να γυρίσει την μπάλα προς τη σέντρα του γηπέδου.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ο Κόντε παίρνει την απόφαση να αποσύρει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του, τον Τέβες, στο 82', ο οποίος ήταν ο μοναδικός που έτρεχε, πίεζε την αντίπαλη άμυνα και κρατούσε την Μπενφίκα πίσω. Οι «αετοί» μετά την αλλαγή βρήκαν χώρους, πάτησαν γκάζι, όπως έκαναν και στην αρχή του ματς και φάνηκε ότι μπορούσαν να βάλουν γκολ όποια στιγμή ήθελαν.

Εξάλλου, πολλά θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει εις βάρος της Γιουβέντους, αν ο Τσακίρ καταλόγιζε το πέναλτι στο μαρκάρισμα του Κάσερες με τα... οπίσθια, κάτι που δεν κάνουν ούτε αμυντικοί τοπικού πρωταθλήματος.

Καλό θα ήταν λοιπόν ο Κόντε να πάρει μία απόφαση, γενικότερα για το μέλλον. Είτε να μείνει στην ομάδα με άλλη φιλοσοφία που θα τη βοηθήσει να κάνει βήματα μπροστά στην Ευρώπη, είτε να φύγει. Γιατί δεν γίνεται κάθε χρόνο τέτοια περίοδο να ασχολούνται οι διοικούντες με το αν θα παραμείνει ο Ιταλός τεχνικός στον πάγκο, αντί να ρίχνουν το βάρος στο σχεδιασμό της νέας χρονιάς και τις μεταγραφές.

Πάντως, ο Κόντε δεν ευθύνεται αποκλειστικά την εικόνα της ομάδας στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Πολλοί παίκτες είναι κατώτεροι των προσδοκιών, αρχής γενομένης από τον Πολ Πογκμπά. Εδώ και αρκετό καιρό ο Γάλλος είναι σκιά του καλού του εαυτού. Κάνει πολλά λάθη, δεν τρέχει πολύ, δεν παίρνει πρωτοβουλίες και εκνευρίζεται εύκολα. Και με τον τρελό ατζέντη που έχει, τον Μίνο Ραϊόλα (δεν είναι τυχαίο ότι έχει πελάτες και τους Μπαλοτέλι, Ιμπραΐμοβιτς), ο Πογκμπά μπορεί να είναι μία ωρολογιακή βόμβα για τη Γιουβέντους. Ισως η πώλησή του και τα περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ που μπορεί να αποφέρει αυτή να είναι καλύτερη λύση μακροπρόθεσμα για τους «μπιανκονέρι».

Σοβαρό πρόβλημα υπάρχει και στην επίθεση. Σπάνια οι δύο επιθετικοί καταφέρνουν να συνεργαστούν μεταξύ τους. Κι έχουν αυτή την τάση να ψάχνει ο ένας τον άλλο με... τακουνάκια λες και είναι η Μπαρτσελόνα ή η Μπάγερν. Ο Βούτσινιτς παλεύει να κάνει ένα κοντρόλ και μοιάζει να βαριέται που ζει σε κάθε παιχνίδι. Ο Γιορέντε είναι πιο αργός και από τα νέα super slow motion replay. Δεν γίνεται σε πολλά παιχνίδια να φτάνει μέχρι τη σέντρα για να πάρει την μπάλα όταν είναι καθαρά ένας φορ περιοχής και μόνο. Ο Οσβάλντο είναι φιλότιμος, αλλά δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω. Και για να επανέλθουμε στα του Κόντε, δεν είναι δυνατόν να αφήνεις εκτός Ευρώπης τον Κουαλιαρέλα, έναν παίκτη που παραδοσιακά τα πηγαίνει εξαιρετικά σε τέτοια ματς. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και οι ποδοσφαιριστές που απλά δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Δεν είναι δυνατόν να έχουν θέση ακόμη και στον πάγκο παίκτες τύπου Παντοΐν, Πελούζο και Ισλα. Τους δοκιμάσαμε, τους είδαμε, δεν μας κάνουν, αντίο.

Γιατί στο φινάλε, δεν μπορείς να βασίζεσαι σε δύο παίκτες (Τέβες-Βιντάλ) να είναι όλη τη σεζόν υγιείς και να δίνουν το 100% σε κάθε παιχνίδι. Η ομάδα χρειάζεται μεταγραφές και μεταγραφές ποιότητας και ουσίας. Είναι αδύνατο να βγάζεις τη χρονιά, έχοντας τέσσερις βασικούς μέσους (Πίρλο, Βιντάλ, Πογκμπά, Μαρκίζιο) και να πρέπει να παίζουν σε κάθε ματς οι τρεις. Χρειάζεται βάθος και ποιότητα σε κάθε γραμμή, κάτι που η Γιουβέντους δεν διαθέτει επ' ουδενί αυτή τη στιγμή. Αξιοι αντικαταστάτες των Λιχτστάινερ, Ασαμόα, Κιελίνι, Μπαρτσάλι, Τέβες και φυσικά των τεσσάρων μέσων δεν υπάρχουν. Συν τοις άλλοις έρχεται η ώρα που θα πρέπει να βρεθούν οι νέοι... Μπουφόν και Πίρλο.

Αν λοιπόν δεν αλλάξουν όλα αυτά, αν η ομάδα δεν αποκτήσει βάθος στο ρόστερ, ποιοτικούς και ικανούς παίκτες, νέα φιλοσοφία και ικανότητα αναπροσαρμογής των πλάνων κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, τότε δεν πρόκειται να ζήσουμε σύντομα στιγμές της δεκαετίας του '90 με τελικούς και κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ.

Κακά τα ψέμματα, το επίπεδο της Γιουβέντους και όλου του ιταλικού ποδοσφαίρου αυτή τη στιγμή είναι το Γιουρόπα Λιγκ. Μακάρι να γίνουν κινήσεις για να αλλάξει αυτό και η ομάδα να μπορέσει να σταθεί επάξια ανάμεσα στα ευρωπαϊκά «θηρία», όπως τον παλιό καλό καιρό.

ΥΓ.: Προφανώς και δεν είναι όλα... nero για την ομάδα. Προφανώς και ο Κόντε έχει κάνει πολλά καλά και έχει ανεβάσει επίπεδο το σύλλογο, από την αφάνεια που ήταν μετά τα χρόνια του «καλτσόπολι». Επειδή, όμως, η ουσία είναι στα αρνητικά, αναφέρονται αυτά. Γιατί μόνο αν βελτιώσεις τις αδυναμίες σου θα πας μπροστά.